اشعار

یک یارِ با وفا که شود یاورش، نداشت            امّید یاری از طرف هـمـسرش نداشت

یوسف‌ترین عزیز خـدا بود و ای دریغ            عـزت میان مردم دور و برش نداشت

ویـرانه باد مسـجـد شهری که هـیچ‌ گاه            جایی برای سبط نـبی مـنـبرش نداشت

نفرین به سائلی که غنی شد از او؛ ولی            انـدازۀ مـعـاویـه هـم بــاورش نـداشـت

از کـودکـی زیـاد ز کـوچه نمی‌گـذشت            از کوچه خاطرات خوشی در سرش نداشت

بر درد دل مردم این شهر طبیب است            آن‌مرد که در خانۀ خود نیز غریب است

از او نشنیده‌ست و ندیده‌ست به‌جز صدق            دنیای پـلـیدی که فقط فکر فـریب است

ای در پـی مـعـنـای کـرم آمـده ایـنـجـا            هرخواسته‌ای قبل سؤال تو مجیب است

تنهاست، که در لـشکـر طـوفـان‌زدۀ او            نه عابس و نه حُر و نه جُون و نه حبیب است

پاسخ شده بر آن همه لطف، این همه غربت!            والله! عجیب است، عجیب است، عجیب است!

یک‌عمر به او طعـنه زده جای تشکر!            آن را که از این سفرۀ هم‌واره، نصیب است

بر زخم دلش دیدن این صحنه نمک ریخت            بر منـبـر او قـنـفـذ نامـرد خطیب است

از زهر، جگرگوشۀ زهرا جگرش سوخت            این رسم زمانه‌ست؛ فراز است و نشیب است

حتی به دل قـاتل خود نیـز نظـر داشت            از بس که رئوف است، کریم است، نجیب است

عمری‌ست که از غربت او داغ دل ما            بیتی‌ست که در ماه صفر نقش کتیبه‌ست؛

«یارب ز سر لطف رسان مرگ حسن را            کز آتش کوچه جگرش غرق لهیب است»

ای باطـن غـم تو غـم کـربـلا حـسن            میـراث‌دار غـربت شـیّـرخـدا حـسن

ای شاهـد مـصـیبت فـرق شـکـافـتـه            ای شاهـد غـم در و دیـوار، یا حسن

ای زخم خورده، زخم زبان خورده از همه            سردار دست بستـۀ قـحـطِ وفـا حسن

عمری اگر چه زیستی ای زادۀ علی            هر روز را شهید شدی، مرحبا حسن

بخشیده‌اند مال، کـریـمان به مردمان            بخشیده‌ای تو آبروی خویش را حسن

هرگز نبود با تو، ولی با حـسین بود            هفـتاد یـار صادق و بی‌ادعـا، حـسن

افتاد جسم قاسم و عبدالله ت به خاک            شد نـذر آخـر تو چه زیـبـا ادا حسن

همیشه حسرت سوگش به چشم من بوده‌ست            شـروعِ کـربـبلا روضۀ حـسن بوده‌ست

سکوت و زخـم‌زبـان‌های دوستان یعنی            سکوت سخت‌تر از جنگ تن به تن بوده‌ست

کسی نگفت که خـنجر چه کرد با پایش            اگر چه از جگر پاره‌اش سخن بوده‌ست

کدام صلح؟ که در بین لـشکـر خود نیز            به زیر جامۀ صبرش زره به تن بوده‌ست

اگر که جنگ نکرده حسن، بگو پس چیست            دلیل این همه تیری که بر کفن بوده‌ست

حـسـین کـشـتـۀ دور از وطـن شـده امـا            حسن غریب‌ترین کشته در وطن بوده است

مـرامت: کرامت کرامت کرامت            نـگـاه گـدایـان به لـطـف مـدامـت

قرار دوشنبه فقط یک بهانه است            بـرای دلـی که شـده جـلـد بـامـت

سـرازیـر شد یاحـسن بر لـب من            شراب حـلال است تکـرار نـامت

چرا من نگـاهـم به دسـتت نبـاشد            اگر سهم دارد سگی از طعامت؟

همه از جـذامی فـراری، ولی تـو            شدی همنـشیـنش، شده هم کـلامت

جمل با چه رویی به جنگ تو آمد            که شیرانِ در بیـشه بـودند رامت

در آن لحظه که پا به میدان نهادی            به لـرزه درآمد جهان زیر گامت

بـساط شب فـتـنـه را جـمـع کرده            درخـشـیـدن بـرق تـیغ از نـیامت

امـامی تو و واجـب‌الـطـاعـتی تو            چه وقت قعودت، چه وقت قیامت

غـریـبی! چـنـان که مـدیـنه ندارد            جـواب درسـتـی بــرای سـلامـت

چه زخمی‌ست بر جان که خون‌ست چشمت            چه رازی‌ست در دل که تلخ‌ست کامت

چه داغی نشسته مگر روی قلبت            که زهـر هـلاهـل شده التـیـامت؟

انگار پیش پای تو جز صلح راهی نیست            سردار! در این معرکه با تو سپاهی نیست

یک روز می‌فهمد کسی که‌از خیمه‌ات رفته‌است            در هیچ‌جا جز سایۀ تو سرپـناهی نیست

در جنگِ با تزویر و رویاروییِ با جهل            والاتر از صبر و سکوت تو سلاحی نیست

تو صلح کردی تا که جنگاور شود قاسم            در نقـشه‌های جـنگی تو اشتـباهی نیست

مـانـند مـادر کاش تـشـیـع تو شـب باشد            اما همیـشه کار دنـیا دل‌بـخـواهی نیست

من اربعین، در کوله‌ام یک کوه حسرت هست            یادم که می‌افـتـد برایت بارگـاهی نیست

آه ای غریب! پس چه کسی آشنای توست؟            جز بغض ما، که زائر صحن و سرای توست؟

جز بغض ما که رخصت اشکش نداده‌اند            آیا که باز مرثـیـه‌خـوان عزای توست؟

از این همه منـاره و گـنـبد... امـام من!            از این همه ضریح کدامش برای توست؟

چشم جهـان کجاست بگـرید غـم تو را؟            ای که حسین گریه‌کن روضه‌های توست

از دشـت نـیــنــوا هــمـهٔ خـلـق آگـه‌انـد            عـالـم هنوز بی‌خـبر از کربلای توست

صلح تو جنگ‌های جهان را شکست داد            این تازه خود دقیقه‌ای از ماجرای توست

رفـتـی به آسـمـان و فـراتـر از آسـمـان            آنجا که انـتـهـای جهـان ابـتـدای توست

نـگـذاشـتـنـد دفـن شـود پــاک‌ پـیـکـرت            در خانه‌ای که صحن‌و‌سرای نیای توست

اینجا کجـا، مـدیـنـه کجا... آه ای دریـغ            بـارانـی‌ام دوبـاره، هـوایم هوای توست

امـشـب دوبـاره یـاد تـوأم، یـاد مـدفـنت            آه ای غریب! پس چه کسی آشنای توست؟

نفـحۀ بـاغ بهـشت، عـطر تن مجتباست            محـفـل کـروبـیـان، انـجـمن مجـتـباست

در همه‌جا، بوی عشق گر رسد از کوی عشق            نافـۀ آهـوی عـشق از خـتـن مجـتباست

خرمی از خوی اوست، رنگ گل از روی اوست            بوی سمن گر نکوست، از چمن مجتباست

جـمـلـۀ اهل وفـا، ریـزه‌خـورِ خـوانِ او            ریشۀ جـود و سخا، در سخن مجتباست

تـاب فــراق رسـول، مـرهم داغ بـتـول            در شب تـار عـلی، پـیـرهـن مجـتباست

کاش فلک کور بود تا که نـبـیند به غـم            آن همه تـیـرِ سـتـم بـر بـدن مجـتـباست

شاه شهیدان حسین، تـشنه‌لب و بی‌کـفن            در صـدد بـوسه‌ای بر کـفـن مجـتباست

جای قَرَن، از بقـیع کاش نـسیـمی رسد            زان‌که اویـس دلـم در یـمـن مجـتـباست

در تن دین، جان از اوست رونق احسان از اوست            گرمی بازار حُسن، از حسن مجتباست

سِرِّ توحـیـد نهـان است در ایـمانِ حسن            معرفت رنگ گرفته‌ است از عرفانِ حسن

خاکِ سلمان همه هستـند مسلـمان حسن            پس بگـوئـید به ما سـاکـنِ ایـران حسن

زیر چتر حـسـنی پـیـر نخـواهم گـردید            قدرِ یک لحظه زمین‌گیر نخواهم گردید

هرگز از عشق حسن سیر نخواهم گردید            تا خود حـشر منم دست به دامـان حسن

عطر او پخش که شد باد، وصالش را دید            حُسن زیـباییِ مخلـوق، مـثـالـش را دید

آن که در صبح ازل نورِ جمالش را دید            از همان روزِ نخستین شده خواهان حسن

روضه خواندیم که این دیدۀ تر ثبت شود            گریه کردیم که این هفت صفر ثبت شود

نـام مـن در دل تـاریـخ اگـر ثـبت شـود            بنویـسـید مـرا بی‌سـر و سـامـان حـسن

رنگ پیراهن سرسبزِ دیارم حسنی‌ست            پرچم یَشمیِ خوش‌ نقش و نگارم حسنی‌ست

نه فقط من، همۀ ایل و تبارم حسنی‌ست            بوده جـدَّم یکی از پـیـرغـلامـانِ حـسن

ذکر پُـر برکـت او تـذکـرۀ ما شده است            با عـنایات حسن رزق، مهـیا شده است

این شعارِ همۀ ما، حسنی‌ها، شده است:            " تا ابد هرچه کریم است به قربان حسن"

خـاک خشکـیم که لب‌تـشنۀ جامی بودیم            کـوه رنـجـیم که سـرگـرم سلامی بودیم

کاش، ای‌کاش که ما مردِ جذامی بودیم            می‌نـشـسـتـیـم سر سـفـرۀ احسان حـسن

من از آن روز که در بند شدم، خوشحالم            فقـط از دوری معـشـوق خودم می‌نـالـم

پـوزه بر خاک قـدمـگـاهِ حـسن می‌مـالم            بلکه سهـمم بشود تکـه‌ای از نـانِ حسن

عاقبت گردِ خوشی بر سرِ غم می‌ریزد            از دل صحن حسن نوحه و دم می‌ریزد

هـنرِ فـرشـچـیـان پـای حـرم مـی‌ریـزد            حک شود شعرِ حِسان سردرِ ایوان حسن

روضه‌تر از غم آقای کریمان، غم نیست            وای بر زخمیِ غربت که بر آن مرهم نیست

مـادری‌تر ز حسن در همۀ عـالم نیست            تو نگو حضرت صدّیقه، بگو جانِ حسن!

آه! اربابِ کرم خیره به مسمارِ در است            از مصیبات حسن، خونِ خدا خون‌جگر است

سخت‌تر از غم گودال، غم آن گذر است            گـریـه‌کُـن‌های حـسین‌اند پـریشان حسن

هم گـرفـتار حـسـینم، هم گرفـتار حسن            هم هـوادار حـسـینم، هم هـوادار حـسن

با شفا بیگانه‌ام‌، این "درد" من را خوش‌تر است            چونکه بیمار حسینم، چونکه بیمار حسن

ای خدا را صدهزاران شکر که لبریز از            عشق سرشار حسینم، عشق سرشار حسن

نیستم میثم ولی لب تر کند، جان می‌دهم            در پی دار حـسـیـنم، در پی دار حـسن

شیر پـاک مـادرم تـأثـیر خود را داشته            تعـزیـه‌دار حـسـیـنم، تـعـزیه‌دار حـسن

هر چه دارم از کرامات حسین است و حسن            هم بدهکـار حسینم، هم بدهـکـار حسن

جور ما را می‌کشد گاهی حسن، گاهی حسین            دائـماً بـار حـسـیـنـم، دائـمـاً بـار حـسن

هر زمان که غُصه دارم، می‌روم سر می‌نهم            روی دیوار حسین و روی دیوار حسن

کار ما را حضرت زهرا مشخص کرده است            در پی کار حـسـینم، در پی کـار حسن

بر تنم رخت عزای بچه‌های فاطمه‌ست            هم عزادار حـسـینم، هم عـزادار حسن

اسمشان وقتی می‌آید پلکمان تر می‌شود            هم گهـربار حـسینم، هم گهـربار حسن

این یکی شد بی‌حرم، آن دیگری شد بی‌کفن            روز و شب زار حسینم، روز و شب زار حسن

آتش و مسمار و سیلی و در و دیوار بود            روضۀ نـاگـفـتۀ قـلـبِ شـرربـارِ حـسن

گـریه‌کـن‌های حُـسیـنیم و گدای حَـسَنیم            خـاکِ پـاهـای حُـسیـنیم و برای حَسنیم

جـمـع ما را حَـسن آورد سوی کربُبـَلا            کـربـلایـی شـدۀ خـیـر دعـای حَـسـنـیـم

صورِ "این الحَسَنیون" که قیامت بزنند            با حُـسین بین صفـوف رفـقـای حَـسنیم

کوری چشم همان‌ها که رهایش کردند            تا خـداییِ خـدا هـست، به پـای حَـسنـیم

ما به این کربُـبَلا شهر حَسن می‌گوئـیم            که در آن خیره به شش‌گوشِ طلایِ حَسنیم

کربلا آمده‌ای! خرجی تو با حَسن است            اربـعـین ما همه مهـمان عـطای حسنیم

به حـسن بـوده اگر حاجت ما را دادنـد            زیر این قُـبـه همه زیر عـبـایِ حَـسنـیم

عطر سیب حـرمش را ز بقـیع آوردند            به‌خدا پیشِ حـسین، مستِ هوای حَسنیم

هیچکس نیست زیارت کند او را امروز            داغـداران غـمِ صحـن و سـرای حَسنیم

تشتِ خونینِ حَسن، مقتلِ خونینِ حُسین            هم عزادار حسین، هم به عزای حَسنیم

نـبـود تـاب و تـوانی که وا کـند لب را            گـرفـت با نـگـه خود سـراغ زینب را

خبر رسـید و سراسیـمه خواهرش آمد            دوان دوان بـه کــنــار بــرادرش آمــد

صــدای گــریــه و آه بــلــنـد مـی‌آمــد            زبــان خـواهـر دلـخـسـتـه بـنـد می‌آمد

کمی بـریـده بـریـده صدا زد ای حسنم            دو چشم خود بگشا، ای ستم کشیده! منم

عـزیز مادر من باز خـونجگـر شده‌ای            شـبـیه مـادرمان دست بر کـمر شده‌ای

چرا عـزیز دلـم رد خون به لب داری            چه چشم بی‌رمـقـی و چقـدر تب داری

غریب فاطمه رنگ تنت عوض شده است            تن تو سبز شده، گلشنت عوض شده است

شنیده‌ام که چه رنجی ز یـار می‌بـیـنی            شنیده‌ام که دو روز است تار می‌بـینی

بگو پس از تو غـم عالـمین را چه کنم            اگر حسین بـفـهمد، حـسین را چه کـنم

خودت بگو چه کنم اشک و آهِ قاسم را            بگـو چـگـونـه بـگـیـرم نـگـاه قاسم را

نگاه طفل به جان دادن پدر سخت است            نگاه بر تو و طشت و غم جگر سخت است

گـذشت واقـعـه و بعد غـسـل دادن ماه            بـه عــزت و شـــرف لا الـه الا الــلـه

تن غـریـب وطـن را بـلـنـد می‌کـردند            تن شـریـف حـسـن را بـلـند می‌کـردند

بـرادران هـمـه رفـتـنـد زیـر تـابـوتش            فـرشـتـه‌ها همه بـردند سوی لاهـوتش

کـنـار قـبر پـیـمـبر دوباره فـتـنه رسید            شکـوه و جلـوۀ تـشـیـیع مجتبی را دید

گذشت لحظه‌ای و فتنه‌ای به راه انداخت            به سوی جمع کـماندارها نگاه انداخت

کـنار قـبـر نـبی صحـنۀ جدل شده بود            تـلافـی هـمه از کـیـنـۀ جـمل شده بـود

کـنـار قـبـر نـبـی از دل عقده وا کردند            و از کـمان همگی تیـر را رهـا کردند

صـدای نـالـۀ واغـربـتـا به گـوش آمـد            چنان که غیرت عباس هم به جوش آمد

غم غریبی‌ات آقای من چه دلگیر است            به پیکـرت لب هـفتاد چـوبۀ تـیر است

بعد از دو ماه اشک و عزا فابک للحسن            خواهی رضای فاطمه را فابک للحسن

این روضه وا کـند گـرۀ کـور را: اگـر            دردت شـده بـدون دوا ، فـابک للحـسن

بازین چه شورش است؛ تو ای سینه‌زن بیا            هـمـراه سـیـد الـشـهـدا، فـابـک للحـسن

نه گنبدی، نه صحن و سرایی، نه زائری            ای زائـران کـرب و بـلا فـابـک للحسن

او گرچه مادری‌ست؛ ولی بی‌کسیش هست            خـیـلی شـبـیه شـیـر خـدا فـابک للحسن

آیـد بـه گـوش نـالـه زهـرا کـه مـی‌زنـد            در کـوچـه مـدیـنـه صـدا فـابک للحسن

جز او برای مادر قـامت کمان که بود؟            در کـوچـه مـدیـنـه صـدا فـابک للحسن

مرد حـمـاسه‌ساز جـمل، مـانـده بی‌سپاه            در خـانه و مـحـلـه چرا؟ فـابک للحسن

باران تیـر و مجـلـس تـشـیـیع یک امام            هرگـز نـبـود شـرط وفـا فـابک للحـسن

در مجـلـس یـزیـد گـمـانـم سـر حـسـین            زد نـالـه بـین طـشت طلا فابک للحسن

زهر آن‌گونه اثر کرده به اعضای تـنم            لـرزه افـتـاده در این لحـظه تـمام بـدنم

مَردُم این‌ رسم هواداری پیغـمبر بود؟!            من جگـرگـوشـۀ پیغـمبر خـاتم، حـسنم

همسرم قاتل من شد! به که گویم این غم؟!            آری آن‌گـونه غـریـبم که غـریبِ وطنم

خون شد آن‌گونه همه عمر دلم از غصه            که برون می‌شود این لختۀ خون با سُخنم

بسکه دندان زِ غمِ کوچه نهادم به جگر            جگرم پاره شد و ریخت برون از دهنم

خواب را بُرد ز چشمان من آن کوچۀ غم            آنکه یک‌ عمر از آن غُصه نخوابیده، منم

تـیر بر پیکـرِ من می‌زند امروز عـدو            هیچ غـارت نـشد امّا ز تـنـم پـیـرُهـنـم

درد دارم ولـی از داغ بــرادر گِــریــم            من خودم گریه کن کُـشتۀ خـونین بدنم

آنان که شعله بر دل غـم‌پـرورت زدند            روزی شراره بر جگـر مـادرت زدند

دیروز بر غـریبی پدرت خنده کرده‌اند            شب‌باوران که خیمه به دور و برت زدند

این دشـمنان دوست‌نـمای هـزار رنگ            زخمی به روی زخم دل مضطرت زدند

صلحت زمـیـنـه‌سـاز قـیـام حـسین بود            تهمت به علم و دانش  بار آورت زدند

سردار بی سـپـاه شدی و دریـغ و درد            خنجر ز پشت بر تو و بر باورت زدند

در هـالـۀ غـریـبی خـود سـوخـتی ولی            با شـعـلـه‌های زخـم زبـان آذرت زدند

گاهی کمر به قـتل تو با زهـر بـسته‌اند            گاهی میان هجـمۀ غـم، خـنجرت زدند

بر حالت حـسیـن، ملائک گـریـسـتـنـد            از بس که تـیـر بر بدن پـرپـرت زدند

با گریه می‌نوشت «وفایی» که از غمت            آتش دوباره بر جگـر خـواهـرت زدند

دلی که غـرق نگـاه محبت حـسن است            همیشه شعله‌ور از داغِ غربتِ حسن است

غریب اوست که حتی به خانه‌اش تنهاست            بقیع، جلوه‌ای از این حکایت حسن است

پس از علی که امیر است و قافله‌سالار            ردای سبز امامت به قامت حسن است

هنوز هم درِ بیتُ الـولایـه‌اش باز است            گشوده سفرۀ لطف و کرامت حسن است

نَفَس نَفَـس غـم خود را به او توسل کن            امـید، غـنچـۀ بـاغ عـنـایت حسن است

نمی‌زند به خـدا دست رد به سـیـنـۀ تو            دعای خسته‌دلان در اجابت حسن است

فقط به صلح، حسن را شناختن ظلم است            جـمل، شکـوه بلـند شهامت حسن است

مسیر کـرببلا را چه خوب تعـیین کرد            تمام راه، نـشان و عـلامت حسن است

حدیث کوچه و سیلی و تازیانه، (کمیل)            نبود روضۀ مادر، مصیبت حسن است

ز آن تشتِ پُر ز لَختِ جگر در مقابلش            پیـدا بُود که زهـر چه کرده‌ست با دلش

مظلوم چون علی و به مظلومی‌اش گواه            آن پـاره‌هـایِ دل که بُـود در مـقـابـلـش

او حـاصـل نـبــوت و بــیـدادِ دشـمـنـان            از آب شعله‌خـیز، شرر زد به حاصلش

عُمْر حسن ز عُمْر علی سخت‌تر گذشت            تا آن که مرگ آمد و حل کرد مشکلش

از ورطه‌ای که بود کران تا کران، ملال            موجی زد و رسانْد شهـادت به ساحلش

هر مرد راست محرمِ دل، همسرش، ولی            غربت ببین که همسر او گـشته قـاتـلش

چشمش به لطف اوست "مؤید" که دم زند            گاه از مصائب وی و گاه از فـضائـلش

هزار حیف که خاموش شد صدای حسن            چه شد قرائت قرآن، چه شد دعای حسن؟

به غربتش چه بگویم، رسول اکرم گفت            که ماهیان همه گرینـد در عزای حسن

به حشر با گـل لبخنـد می‌شـود محشور            خوشا کسی که بگرید به غصه‌های حسن

گـمـان نبـود نمـک‌نـاشناس‌هـا بـه ستـم            کنند خـنجـر خود را فـرو به پای حسن

میان طشت، عیان شد ز پاره‌های جگر            که بود خـون جگر سال‌ها غذای حسن

تمام عمر دلش بود خون، نبود انصاف            که باز زهـر هـلاهل شود جزای حسن

هنـوز بـر بـدنش زخـم‌ تـیرهـا پیداست            هنوز شهـر مدینـه است کـربلای حسن

اگر چه از شرر زهر پاره شد جگرش            دگر نگشت بـریده، سر از قـفای حسن

کسی که فاطمه را کشت قاتل حسن است            به روز حشر شهادت دهد خدای حسن

غریبِ شهر مدینه، غریب رفت به خاک            غریب‌تر حرم و صحن با صفای حسن

نه مهـلـتی که توقـف کـنند در حـرمش            نه جـرأتی که بگـرید کسی برای حسن

از آن زمان که خدا خلق کرد «میثم» را            دل شـکـسـتـۀ او بــود آشـنـای حــسـن

سـوگـنـد بـه نـام دلــربــایـش            نـور است وجـود و ابتـدایش

با خَلـقِ حـسـن کرد مباهـات            در روز ازل، ذاتِ خـدایـش

آنـان که نـوشـتـنـد کـریـمـش            مــا را بـنــویـسـنـد گــدایـش

بخشید "سه بار" هرچه را داشت            جــانِ هـمــۀ خـلــق فــدایـش

حقاً که پـسندِ قلب زهـراست            شد هرکه عـزیـزِ مجـتـبایش

هــسـتـنـد تــمــام اولــیــا هـم            محـتـاج عـطـای دست‌ هایش

هم او شده راضی از خدا، هم            حق بوده رضایش به رضایش

چشمان حسین بر لب اوست            وقـتی حـسـن‌ سـت مـقـتدایش

در مـعـرکـۀ جـمــل کـه آمـد            دیـدنـد به شکـل مـرتـضایش

آن قدر رئوف است که می‌خورد            در پـیـشِ جـذامـیـان غـذایش

آن مرد، هر آنچه ناسزا گفت            آخــر نـشـنـیــد نـا ســزایــش

تازه به کـرم نـوازشـش کرد            جـا داد بـه او بـیـنِ سـرایـش

صد بحـر اگر که مدح گـویم            یک قـطره نگـفـتم از ثنـایش

هـفت صـفـر است آی مَـردم            روز غم و غربت و عزایش

آن قــدر بــلا بـه او رسـیــده            مانـدم که بگـویم از کجـایش

از کوچه نپـرسید ازین مـرد            یک عمر، شده‌ست مبتلایش

جان‌سـوزتر است داغ زهرا            از کـلِ غـمِ جـهــان بـرایـش

یــارانِ مُــقــربـش کـشـیـدنـد            سجـاده و فـرشِ زیـر پـایـش

درد است که زهر خورده آقا            از هـمسر بی مهـر و وفایش

خونی شده با سرفۀ سخـتـش            دسـت کـرم و گـره گـشـایش

قاسم به سر و صورت خود زد            خـونی شـده دیـد تـا عـبـایش

پا می‌کشد این مردِ پُر از درد            در حجره، به روی بوریایش

آن قدر جگر به دامنش ریخت            تا جوهـره رفـت از صدایش

بـگــذار بـمـانـد بـه قـیــامـت            دنـیـا کـه نـفـهـمـیـد بـهـایـش

آتـش زده بــر تــمـام عــالــم            لا یَــوم کَــیَـومِ کــربــلایــش

گر کرب و بلا همیشه جاری‌ست            صلح حسن است مقـتضایش

صد شکر که سنگ‌ها نخوردند            بر صورت مثل مصطفـایش

صد شکر که نـیـزه‌ای نـیامد            تا قـطع کـند صوت رسـایش

صد شکر نبود خنجـری کند            تا بـوسـه بگـیرد از قـفـایـش

به درباری که، حاتم هم در آنجا از خدم باشد؛            کنار سفره‌اش هر وعده سائل بیش و کم، باشد!

جهان را زیر و رو کردم پی مضمون و فهمیدم            غزل خوب است در مدح حسن؛ شاه کرم؛ باشد

دقیقا مثل حیدر می‌شود وقتی که در میدان            به دست پُر توانش قبضۀ تیغ دو دم باشد

قمر دور زمین نه دور آن شهزاده می‌گردد            برای احترام او هـلال اینگونه خـم باشد

کجا دیدی امیری را که رعیت را به لبخندی            کند دلخوش ولی قلب خودش دریای غم باشد؟

کجا دیدی امیری را که دنیا سائلش، اما            تمام سهمش از دنیا مزاری بی‌حرم باشد؟

برای افـتخار کل ما ایـرانـیان کـافی‌ست            همین که طرح صحنش دست معماری عجم باشد

سراسر در رواقش از طلا با خط نستعلیق            صد و هجده کتیبه شعرهای محتشم باشد

النگو و گلوبند خودش را نذر او کرده‌است            مگر بخشی ز ایوان از طلای مادرم باشد

به یاد کوچه و محراب هر شب اشک می‌ریزد            تعجب نیست کام او اگر مشتاق سم باشد